Hoe vaak ik in mijn praktijk niet hoor;
“Ik ben bang dat ik nooit meer stop met huilen” of “ik weet niet wat er gebeurt als ik mijn verleden aankijk” of “wat maak ik kapot in mij en mijn omgeving als ik er boos om word” of “wat heeft het voor zin om te weten waarom ik mij zo voel?”.
Als iemand zich aan deze uitspraken vast wil houden ben ik de laatste die zal zeggen dat ze het gewoon maar moeten ondergaan. Het enige is dat ik dan uitleg wat het je zou kunnen opleveren. Wat is het ergste wat je zou kunnen overkomen?
Eigenlijk zijn al die uitspraken een soort van excuses. Het niet willen of durven aangaan. Het is de manier waarop je hebt geleerd om met emoties om te gaan, hoe je je eigen emoties bent gaan geloven.
Wat mensen dus doen is emoties wegstoppen. Het is toch goed zo? Ik kan het wel alleen, ik heb niemand nodig. Waarom zal ik dingen overhoop gooien?
En toch, het vreet aan je. Het gaat zich ophopen. In de vorm van stress, lichamelijke klachten, tinnitus, depressieve gevoelens, verdriet, onrust etc. Maar joh, het gaat toch goed zo?
Wat ik hierover tegen je wil zeggen is dat het enorm bevrijdend is om te stoppen met gevoelens te onderdrukken, de controle los te laten en je over te geven aan het proces. Een proces die jou naar rust en geluk brengt. En ja, met wellicht eerst die diepe dalen. Maar hebben we soms niet die diepe dalen nodig om daarna weer naar boven te kunnen klimmen?
Laat jij los of houd je je vast aan excuses? Maak een afspraak voor een eerste gesprek en bepaal dan zelf of het een opluchting is of dat je wilt stoppen.