14 september 2017
Wat had ik haar graag eerder op die achterbank gezet! Maar aan “had ik maar” en “wat als” heb je niets. Het is wat je nu weet en het is wat je nu doet. Ze beheerste mijn leven. Ik noem haar “het meisje van vier”, en zij heeft altijd het grootste woord gehad. Tot aan kort geleden!
Kleine meisjes worden groot. Mijn ouders die mij hebben opgevoed en normen en waarden hebben meegegeven. Ik weet gewoon niet beter dan op díe manier te reageren zoals ik heb meegekregen. Ook onder andere mijn opa en oma, leerkrachten, sporttrainer waren een deel van mijn opvoeding. Het is een mix van hoe ik heb geleerd om te “overleven” in situaties die ik ben tegengekomen in mijn leven.
En ik ben wat bizarre situaties in mijn leven tegengekomen! Altijd heb ik gereageerd hoe ik het mezelf heb aangeleerd. Dat was niet altijd tactvol, handig of fijn. En uiteraard pakte dat aan de andere kant ook vaak goed uit. Maar spijt heb ik nooit gehad. Alle momenten zijn mooie leerscholen geweest.
Ooit de belangrijkste man in mijn leven, mijn vader, besliste op een dag om het gezin te verlaten. Ik was toen 4 jaar oud …. Daarna nooit meer gezien … Gek genoeg kabbelde alles maar door en werd er nooit over gesproken. Ik MOEST gewoon door. Pijn en verdriet waren er ogenschijnlijk niet. Wel had ik vanaf dat moment altijd een soort van onrust …… “het meisje van vier” begint te leven.
Een groot dankbaar moment als er een man aan mij wordt voorgesteld door mijn moeder, als ik zes jaar oud ben. Dit wordt op een hele natuurlijke wijze, de meest belangrijke man in mijn leven, mijn vader! Ook normen en waarden krijg ik mee van deze papa en hoe glunderen vader en dochter als ze de opmerking krijgen: wat lijken jullie op elkaar. En het mooie is … dat is ook nog zo!
Ik heb een heerlijke jeugd gehad en ik ben meer dan liefdevol opgevoed. Er kon een hoop maar met grenzen. Gezelligheid en gekkigheid binnen het gezin waren belangrijk. Kortom, een fijne herinnering. Wel altijd een soort van onrust ….. met “het meisje van vier” bij mij, die steeds meer mijn leven gaat beheersen.
In de pubertijd ben ik een muurbloempje. Jongens waren niet aan mij besteed. Nou ja, beter gezegd, ze zagen mij niet staan en hoe met jongens om te gaan wist ik ook niet goed. Want als je aardig doet en je een band krijgt, kunnen ze ineens zomaar weer weg gaan …. En nooit meer terugkomen …. Dus ook de angst of ik wel GEZIEN zou worden was groot. Maar ik MOEST gewoon door. Wat er MOEST gebeuren gebeurde ook echt en waar ik voor ging dat lukte ook vrijwel altijd. Alles vasthouden en nooit LOSLATEN. Wat je ook kunt interpreteren als: ga alsjeblieft niet bij me weg …. Wat het stemmetje van “het meisje van vier” zo vaak tegen mij zei.
Een nieuw hoofdstuk in mijn leven begint als ik op mijn 17de de Marine instap. Daar moet ik voor mezelf zorgen, duidelijkheid en concrete afspraken zijn in deze wereld vanzelfsprekend, één zijn met de rest, eigen verantwoordelijkheid pakken en saamhorigheid … levenslessen die velen pas op latere leeftijd krijgen. Ik ben daar in een sneltempo volwassen geworden. Na 4 jaar de tijd van mijn leven gehad te hebben ben ik krachtiger, assertiever en zeker het muurbloempje niet meer! Een belangrijke stap in mijn persoonlijke ontwikkeling. Wel altijd een soort van onrust ….. met te vaak het stemmetje van “het meisje van vier”.
En “zo maar ineens” ben je dan 26 jaar verder …. Met nog steeds “het meisje van vier” die de baas is over mijn leven. Zij was daar waar ik was, zat op mijn schoot en ik sjouwde haar overal mee naar toe. Zo vermoeiend, zo veel onrust en zo niet mijn eigen ik!
Wat was ik de onrust en het zoeken zat! Ik was zo moe en wilde maar één ding ….. Op zoek naar mezelf. Wie ben ik zonder “het meisje van vier”? Wat wil ik nou echt? Wat zijn mijn dromen? Waar sta ik voor? Waarom heb ik altijd gereageerd zoals ik reageerde?
Het is de mooiste en meest waardevolle zoektocht in mijn leven geweest. Ik heb “het meisje van vier” vol aangekeken. Met heel veel lef, vallen en opstaan, blauwe plekken en bulten, spiegels die afschuwelijk waren, ben ik er achter gekomen wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor sta! Ik maak de keuzes die ik zelf wil maken. Ik durf mijn dromen waar te maken. Iedere dag kom ik een stap verder en ik hoop nog heel veel te leren. Ik MOET niets meer, ik bepaal zelf wat ik wil doen en wanneer. LOSLATEN is een lastige geweest. Dit zat zo diep in mij. Nu weet ik dat LOSLATEN vrijheid en opluchting betekent. En LOSLATEN … is ook liefde! GEZIEN worden hoeft niet meer omdat ik het vertrouwen in een man heb gekregen. Hij is er voor mij en hij gaat niet om de verkeerde redenen weg. Ik geloof weer in de liefde en in mannen. En het allerbelangrijkste … Ik geloof in mezelf!
Weer twee jaar verder en ik wil het wel van de daken schreeuwen: “Het meisje van vier” beheerst mijn leven niet meer! Ik heb haar op de achterbank gezet! Yes! Ze zal altijd bij me blijven én zijn. Dat is fijn want zo blijf ik alert. Ze heeft geen leiding meer, die heb ik nu zelf! Als er dagen zijn dat ze toch even bij me op schoot komt zitten dan durf ik haar aan te kijken en te vragen waarom ze er weer is? Het antwoord vind en weet ik vrij snel .… En rustig parkeer ik haar weer op de achterbank.
Ik ben JEI! Met zoveel trots kan ik zeggen dat ik mijn leven leef zoals ik het wil en gelukkig ben. Ik heb rust!! Dagelijks ben ik bezig met het allermooiste wat er is, het begeleiden van mensen. Mijn missie is om mensen het verschil te laten zien tussen: “Wie wil en lef heeft, verandert ALLES, wie niet wil en geen lef heeft, verandert NIETS!” Mijn passie is om mensen weer te laten stralen, om ze JEI – Je Eigen Ik te laten zijn. Ik gun het zo ontzettend iedereen! Er is niets meer waardevol dan jezelf zijn. Vanuit daar is alles mogelijk. Alles begint bij jezelf!
Liefs Claudia