“Denk jij echt dat ik ga vinden wat ik wil vinden, als ik op zoek ga naar mezelf?” Dit was de eerste vraag die ik vandaag van Suzan kreeg. Tranen rollen over haar wangen. “Ik ben mijzelf compleet kwijt, ik leef op de automatische piloot, ik denk niet meer na en ik weet het niet meer. Ik doe iedere dag maar wat en ik ben gewoon niet meer leuk!”
Alleen al door dit uit te spreken wordt haar ademhaling rustiger. Met smekende ogen kijkt ze mij aan en die zeggen maar één ding … Help mij!
Ik zeg Suzan dat ik het zó ongelooflijk dapper vind dat ze het lef heeft gehad om toe te geven dat het genoeg is geweest en nu hier tegenover mij zit om haar verhaal te willen én durven vertellen. Dus ja, alleen al dat je open staat om naar jezelf te gaan kijken, vind jij jezelf uiteindelijk terug!
Gaandeweg het gesprek krijgt Suzan het inzicht dat ze alles zoekt bij anderen, haar energie stopt in anderen in plaats van in haarzelf. Ze hoopt hierdoor aardig gevonden te worden en gezien te worden. Ze is totaal leeggelopen en komt nooit aan haarzelf toe.
Het gesprek rond ik af. Suzan is helemaal op, ze heeft alles gegeven. Ze kijkt me aan en zegt “Sinds lange tijd voel ik iets wat ik al heel lang niet heb gevoeld. Het voelt alsof ik iets van ruimte hier (en ze wrijft over haar buik) heb gekregen. En ik voel mij enorm opgelucht!”. Ondanks haar angst en verdriet zie ik een glimlach. Een dankbare glimlach naar haarzelf gericht. Omdat ze nu al voelt en ziet dat er een verandering is. Dit was de eerste grote, enge en dapperste stap! Wees trots op jezelf!
De volgende afspraak is gemaakt. “Als ik iedere keer een stap maak zoals vandaag, dan ga ik er komen!” En zo is het! Het zal met vallen en opstaan worden, confronterend, die vervelende spiegel zal ik voor jou houden maar ik weet voor 100 % zeker, jij wordt weer JEI! Ik geloof in jou Suzan!
“Het mooiste wat je kunt worden is JEI!”
PS Met toestemming van Suzan heb ik dit mogen opschrijven. Uit privacy overwegingen heb ik haar naam veranderd.
